Ik wil gewoon *g v d* vrouwen helpen die zich te pletter zorgen voor anderen en zo zichzelf steeds op de 2e, 3e of whatever plaats zetten!
Want a: dat hoeft niet!
En b: die ken ik.
Ik was dé expert in altijd alles perfect (willen) doen, nooit nee zeggen en keihard werken. Ik stond er niet eens bij stil, vond ook serieus alles wat ik deed leuk (dacht ik), ik deed het gewoon. Net zo lang tot ik op mijn 29e omviel (letterlijk – baf. out op de badkamervloer).
En al is het nu 15 jaar geleden… ik weet nog steeds hoe ik me voelde: ik schaamde me, voelde alsof ik gefaald had, alsof al die anderen wél al die ballen hoog konden houden en ik de enige ter wereld was die dat niet kon.
Hoezo?!
Ik weet nu, vrouwen die zó vreselijk voor anderen zorgen en zo weinig kunnen voelen wat ze zelf nodig hebben, zijn behoorlijk vaak vrouwen die het vroeger met een ouder minder moesten stellen. Omdat een ouder er niet kon ‘zijn’ door psychische problemen, of omdat een ouder overleden is, of er een nare scheiding is geweest.
Nou ken ik deze drie helaas alle dríe uit eigen ervaring, en ben ik met alle drie bij mezelf aan de slag gegaan, maar alleen ‘al’ één van deze drie situaties kan er toe leiden dat je vroeger al meer zorgde voor anderen (broertjes/zusjes, je andere ouder, het huishouden) dan dat je lekker onbezorgd kind kon zijn.
Dus daar krijg je later last van. Nou ja, niet iedereen natuurlijk, maar je kan er later behoorlijke last van krijgen. Bijvoorbeeld
… dat je, ook al ben je nu een ‘groot mens’, je nog steeds zó vaak wiebelig voelt en geen ‘nee’ durft te zeggen.
… of dat je zo knetter hard werkt, en zó weinig iets gewoon voor de lol voor jezelf doet (kan niet, want: er is nog zo veel te doen!)
… of dat je álles in je hoofd 81 keer groter maakt en je ’s nachts niet uit je eigen cirkelredenaties komt.
… of dat je dus zó hard doorgaat dat je jezelf ineens terugvindt op de badkamervloer nadat je out ging…
Dit laatste voorkomen?
Leer eerst voelen.
Je lijf, je emoties, alles er op en eraan.
Dat is stap één.
Want als je zelf niet weet hoe het met je gaat, kan je zelf niet uit je wiebeligheid komen, of echt tijd nemen voor jezelf, of jezelf geruststellen als je ’s nachts wakker ligt.