Laatst had ik het weer: een spinsel in mijn hoofd waardoor ik mezelf vastdraaide en hevig wiebelde.
Hoe gaat dat? Nou zo.
Dat ik dan iets doe waarvan ik denk dat een ander denkt dat ik dat ‘niet goed’, of erger nog ‘fout’, doe. Dat ik het verkeerd aanpak. Er niks van bak. En dan kom ik in mijn wiebelige dubbele draaikolk terecht. De eerste draaikolk is het denken, dat ik denk, dat de ander denkt, dat … nou goed, je snapt um 馃槈
Dat is al irritant genoeg! Maar wat er vervolgens gebeurt, is dat ik mez茅lf veroordeel op het me laten meeslepen in mijn draaikolk!
En dat gaat ongeveer zo:
– waarom laat ik me zo meeslepen in die draaikolk?!
– ik w茅茅t toch dat ik ‘gewoon’ mijn eigen onzekerheid en angst projecteer!
– waarom gebeurt het me dan t贸ch weer…?
– kan ik het na al die jaren dan n贸g niet?!
– en dan als klap op de vuurpijl: zal dit ooit ophouden……?
Enne: mind you, die ‘ander’ heeft hier dus totaal geen weet van h茅! Maar goed, het gaat dan ook niet over die ander, maar over hoe ik z贸 streng naar mezelf kan zijn. Waar ik vroeger dagen – en soms zelfs weken (!) tijdens mijn burn-out en depressie – mezelf kon verliezen in deze wiebelige strenge onzekerheid, ben ik hier tegenwoordig binnen een uur, soms iets langer, soms ook korter, weer uit.
Wat ik vroeger miste was een manier, een houvast, een tool – als je dat een fijn woord vindt -, om hier steeds weer opnieuw z茅lf uit te komen. Om zelf weer terug te bouncen en vaste stevige grond te hervinden.
Geen ’truukje’!
Maar een manier waar ik altijd op kan terugvallen – bij alle vormen van wiebeligheid. D谩t is waar ik tijden naar op zoek ben geweest. D谩t is wat ik heb gezocht en gevonden: mijn eigen stevige sneakers (toen trouwens nog vette hak laarsjes, maar hey, dit was v贸贸r ik een tweeling kreeg).
Dus: zal dit ooit ophouden? Nee.
Mijn streng zijn hoort bij mij.
Spinsels komen en gaan.
En van leven ga ik soms wiebelen.
Kom ik er altijd weer uit? Ja.
Want na mijn streng zijn, vind ik mildheid.
Kan ik voorbij mijn spinsels zien waar het 茅cht over gaat.
En sta ik weer in mijn eigen stevige sneakers.
En dit begint altijd bij 茅cht voelen hoe het 茅cht met me gaat.
Met mij – niet met de ander.