Je houdt je dochter stevig vast en knuffelt haar tot ze is uitgehuild.
Een flits schiet door je hoofd: “wat heb ik dit zelf gemist…”.
De gedachte schuif je snel opzij.
Je voelt je schuldig.
Jouw moeder kon er immers niks aan doen dat ze psychisch ziek was.
Je hebt geholpen waar je kon! Er het beste van gemaakt!
Kop op. Rechtop.
Aan de slag maar weer en door.
Zo deed je dat toen en dat doe je zo nog steeds.
Maar wat als jij het anders wilt gaan doen?
Van je patroon van vroeger los wilt komen?
Voor jezelf?
En als voorbeeld voor je kinderen?