Vorige week was het vaderdag.
Op vaderdag gaat het tegenwoordig over Markus, en is er aandacht voor knutsels met hartjes en ‘jij bent de liefste papa’ schrijfsels van onze tweelingmeiden. Maar toen ik vorige week na de kinderavondspits op de bank zat, kwam toch het beeld van vaderdag 2006 nog even langs. De vaderdag waarop ik met betraande ogen door Nijmegen liep…
Het was de vaderdag vlak na dat ik in de rouwgroep waar ik aan deelnam een brief aan mijn vader had moeten voorlezen – “dat ga ik dus ÉCHT niet doen” had ik met mijn armen over elkaar gedacht toen de rouwgroepleider de opdracht uitlegde.
Maar goed, zónder gemaakt huiswerk naar de groep was een nóg erger vooruitzicht dan de brief schrijven, dus tikte ik tussen tranen en snot door mijn brief en had hem zelfs ook voorgelezen in de rouwgroep.
—
“Lieve papa, Ik weet niet waar je bent en of je me ziet. Ik zie jou wel. Op foto’s, op straat, in mijn dromen. Dan mis ik je. Dan mis ik je zo vreselijk. Dan zie ik een lief oud mannetje lopen die op je lijkt en dan denk ik ‘zou hij ook zo eenzaam zijn als jij was?’. Dan hoop ik dat hij lieve mensen om zich heen heeft die hem laten lachen.
Ik wou dat ik je vaker had opgezocht, in Leiden in de flat. Maar ik was er niet, zat in Berlijn en jij kon niet naar mij dus moest ik naar jou en dat deed ik te weinig.
Dat is één van de dingen waar ik spijt van heb. Ik wist niet dat ik geen tijd meer had en het is zo’n cliché maar ik had je nog zo veel willen horen praten. Ik had nog veel meer van je mooie speeches willen horen, je scherpe opmerkingen willen horen, om je relativerende humor willen lachen.
Dat gaat alleen nog in herinneringen. En die heb ik wel, maar dat is toch anders.”
—
En als ik het nu weer lees, ben ik meteen weer geraakt.
Want hoe zeer ik ook echt last heb gehad van hoe het was om op te groeien met een ouder die psychisch ziek was… (wat ik me pas realiseerde toen ik ouder werd en ook zelf moeder werd).
… de uitersten die mijn vader soms voelde binnen zijn bipolariteit, zorgden óók voor een groot ‘het leven is één groot feest’ en een ‘doe vooral hoe je het zélf wil – en al helemaal als dat anders is dan anderen’ gevoel!
En daar ben ik ontzettend dankbaar voor.
Ik ben dankbaar voor dat ik BEIDE kanten voel en geaccepteerd heb.
De foto is van tijdens mijn wandeling in 2006 in Nijmegen – de stad waar mijn vader en ik beiden gestudeerd hebben.