Afgelopen vrijdag mocht ik een hele dag representeren tijdens een opstellingendag bij mijn opleider Phoenix Opleidingen.
En dan kom je thuis en vraagt je 8-jarige dochter: “Hoe was je dag mama?”
Altijd worden er ook eigen stukken (weer) geraakt als je staat in de opstelling van iemand anders. Het kan gaan om zaken van op leven en dood. Heftige dag, 7 opstellingen. Zó dankbaar dat ik mocht brengen wat ik bracht, en voor mezelf ook weer zoveel mocht ophalen.
Echt een prachtig vak.
Maar goed, dan kom je thuis en krijg je deze vraag dus: “Hoe was je dag mama?”
Leg dat maar eens uit. Maar ik geloof dat het aardig gelukt is:
“Ik heb vandaag mensen geholpen die merkten dat ze een probleem hebben, of in een lastige situatie zitten, waar ze zelf even niet uitkomen.”
“Hoe dan?”, vroeg ze slim verder.
“Nou stel je voor dat je verdrietig bent, maar dat je de hele dag naar iedereen glimlacht. Wat denk je dat er dan gebeurt?”
“… dan voelt hij zich niet blij.”
“Nee, inderdaad, dan lijkt iemand te lachen, maar het klopt niet. En waar denk je dat dat verdriet dan heen gaat?”, vroeg ik.
“… nergens!” riep ze!
“En als het verdriet nergens heen kan, wat zou er dan eigenlijk moeten gebeuren?” vroeg ik.
“… dat je huilt.”
En zo simpel is het dus. Als je ruimte geeft aan de emotie die écht speelt op de onderlaag. Als je aandacht geeft aan waar het écht om gaat, ontstaat júist ruimte voor opluchting en daarna voor een échte glimlach.