Ik ben perfect.
Ik ben nooit ongeduldig.
Ik eet altijd gezond.
Ik sport altijd 3 keer per week.
Ik schreeuw nooit tegen mijn kinderen.
Ik voel me altijd een goede moeder.
Ik ben altijd zelfverzekerd over het starten van mijn coach praktijk (- in coronatijd).
Ik voel me nooit een hormonaal wreck.

Waar? Nee. Natuurlijk niet.

Conclusie: ik ben een mens.

Met alles erop en eraan en alle emoties die je maar bedenken kan. Wat wel écht anders is dan vroeger: ik beweeg nu mét alle emoties en rollercoasters mee, in plaats van er tegen in. Ik kan ze hebben en zij mij.

Zo weet ik dat ook als ik zelf wiebel, ik altijd weer vaste grond onder mijn schoenen terug vind.

Daardoor is het wiebelen minder spannend (met de nadruk op mínder – het spannende blijft – en dat mag).