Wie tweelingmoeder is, kent de vragen achter deze antwoorden (en misschien ken je de cartoon die erbij hoort ook wel – de tweelingmoeder met een bord om haar nek met deze antwoorden erop 😉 )

“Inderdaad”
“Nee, twee meisjes”
“2-eiig”
“Ja, in de familie”
“Ja, erg druk”

Hoe vaak heb ook ik deze vragen beantwoord… Maar: élke keer met trots en liefde, want moeder worden, vond ik echt niet vanzelfsprekend.

Ik heb lang getwijfeld of ik kinderen zou willen. Sterker nog, ik sprak me heel erg uit over het feit dat ik ze níet wilde! Want: ‘de wereld is al zo vol’, ‘kinderen zijn slecht voor het milieu’, en ‘in wat voor wereld zou ik mijn kinderen brengen?’.

Maar eerlijk gezegd had de échte reden, voor mij (!), uiteindelijk minder met de wereld te maken: ik durfde het gewoon niet aan. Want… wat als mijn kinderen óók belast werden met de psychische ziekte van mijn vader? Of: wat als ik zélf …?

Het duurde en duurde, het was een intens proces, maar toch kwam uiteindelijk onze kinderwens op, voorbij alle angsten die ik had. Na een miskraam, werd ik zwanger van een tweeling!

Moeder (willen) worden, en daarna moeder ‘zijn’, kan een grote klus zijn als je opgroeide met een (mentaal/fysiek) afwezige ouder.

Pas toen ik echt ging voelen wat er echt achter zat.

Mijn angst voelde en leerde helen waar deze was ontstaan, pas toen kwam er ruimte.

Daarom: als ik met trots en liefde deze vragen beantwoordde, of nu naar mijn kinderen kijk, of vanochtend hartjes confetti en een tekeningen speurtocht krijg, is die trots en liefde net zo goed voor mezelf. Ik heb het toch maar mooi geflikt: om voorbij mijn angsten het moederschap aan te durven en het moeder zijn nu zó intens te mogen beleven (en met intens bedoel ik intense highs en intense lows 😉 ).

En daar word ik extreem dankbaar van. Fijne moederdag!