We wonen met vier mensen op 86m2. Dat kan prima!
Alleen… de meiden bouwen gigantisch veel en graag en groots!
Ook dat is prima. Ze bouwen er dan echt dagen aan, en spelen er ook echt súper veel mee. Maar ja, we hebben geen plek om deze bouwwerken tot hun 18e te bewaren.
Dus. Het moet op een gegeven moment weg. Ook deze garage.
Dit moment beslissen ze zelf, ik check af en toe of het al weg mag, maar uiteindelijk beslissen ze zelf wanneer het moment daar is.
En dan maken we foto’s voor in het familie fotoboek. En breken we het samen af. Maar niet voordat ze – en nu doen ze dat echt uit zichzelf – afscheid hebben genomen: “dank je wel garage voor het spelen!”.
Ik ben hier mee begonnen toen de tweeling kinderwagen werd opgehaald door iemand via marktplaats en ze zó moesten huilen omdat deze weg ging… Toen hebben we gezwaaid naar de kinderwagen en dank je wel gezegd voor alle mooie ritjes door de zon en de kou. En dat ben ik blijven doen met bijvoorbeeld als er speelgoed of kleding naar andere kindjes ging.
Want! Het is zóó belangrijk om goed afscheid te leren nemen!
Als je het met de kleine dingen leert, lukt het later ook met de grote dingen van het leven…
En zo is dat met alle emoties.
Jong geleerd is immers oud gedaan.
Het lijkt simpel.
Maar als je het zelf niet hebt geleerd, omdat jouw ouder(s) het je niet konden leren, omdat je vader en/of moeder overleden is, ze vervelend gescheiden zijn, of misschien psychisch ziek waren en daardoor ‘afwezig’, dan kan het een enorme uitdaging zijn om het zélf te kunnen én om het aan je kinderen te leren!