Het maakt het ook zó dubbel: jouw vader en/of moeder was niet ‘expres’ afwezig vroeger.
Geen ouder gaat exprés te vroeg dood, of komt in een manische episode, of kiest voor een ontzettend nare scheiding. Been there, seen that – als kind.
Mijn vader was echt liever níet gedwongen opgenomen geweest toen ik drie was, en had echt liever wél zijn kleinkinderen ontmoet. En mijn ouders dachten heus niet bij hun scheiding ‘laten we het lekker naar maken!’.
Maar ja. Dat gebeurde wel.
En. Ik heb daar wél last van gehad.
Toen, toen ik het niet merkte,
en later, toen ik het ’the hard way’ merkte.
En niemand ‘heeft het zo bedoeld’, maar het is wél gebeurd.
Het heeft me gevormd en veel opgeleverd in dat ik een scherp gevoel heb, een doorzetter en harde werker ben, dingen ‘ganz oder gar nicht’ doe, en dat ik schouders heb waarop een huge verantwoordelijkheidsgevoel rust.
En precies diezelfde eigenschappen hebben me veel gekost, met als klap op de vuurpijl: burn-out.
Erkennen en voelen wat mij gevormd heeft, en welke emotie geraakt wordt in wiebelige situaties, geeft opluchting, rust, ruimte en stevigheid.
“Door het vast te pakken, kan je het loslaten” – is niet voor niets één van mijn favoriete Phoenix Opleidingen uitspraken. En dat ‘vastpakken’ doe ik steeds opnieuw, in elke wiebel situatie.
Het knetter stevig blijven staan, zit uiteindelijk in het vastpakken oefenen. Door bijvoorbeeld mijn perfectionisme neiging te herkennen, of mijn ‘het even snel zelf doen’ automatisme op te merken, blijf ik niet hangen in wiebeligheid, maar bounce terug naar mijn stevige sneakers.