Na het overlijden van mijn vader op mijn 26e ging ik drie jaar lang ‘gewoon door’. Maar drie jaar lang keihard ‘gewoon doorgaan’ en nicht einmal stil staan bij het overlijden van mijn vader, bleek toch niet écht the way to do this.
Ik viel letterlijk om.
Met super goede hulp en begeleiding stond ik weer op. Rouwen om het verlies van mijn vader, dat moest nu gebeuren: got the message. Check.
Maar de échte vraag kwam eigenlijk pas daarná:
– Waaróm was ik niet gaan rouwen?!
– Waaróm was ik braaf weer naar Berlijn en aan het werk gegaan?!
– Waaróm sprak ik een maand na de begrafenis al niet meer over mijn verlies, maar ging ik ‘gewoon’ door?!
Na de hulp stoelen sloeg ik zelf aan het leren, ontwikkelen en doorvoelen om dit te begrijpen & zelf in de toekomst anders te doen. Hiervoor moest ik voorbij het moment van omvallen op de badkamervloer en terugkijken naar waar het begonnen was: naar vroeger. Naar hoe het thuis was geweest. Naar hoe het was om op te groeien met een ouder met psychische problemen, een nare scheiding mee te maken en daarna jong een ouder te verliezen.
Is dat gelukt?
Ja!
Ging dat vanzelf?
Nee.
En vreselijk leuk was het ook al niet. Ik moest langs een behoorlijke bak sh*t van vroeger. Oude wonden helen zeg maar, en niet zo’n beetje ook, zodat ik nú stevig in mijn sneakers sta, zélfs als ik wiebel, en zelfs als ik soms wel eens om dreig te donderen.
Sta ik dan echt altijd en elke dag knetter stevig in die sneakers? Zonder wiebelen? Zonder ooit te twijfelen? En zonder dat ik het soms ook even echt niet weet? Nee natuurlijk niet 😊!
Ik ben boos, chagrijnig, moe, hormonaal, ongeduldig, onzeker, overprikkeld, wiebelig en weet ik wat nog meer. Maar ik heb mijn eigen sneakers nu zó stevig gemaakt, dat ik daar altijd naar terug kan. Waardoor ik zelfs als ik me wiebelig voel, ik niet meteen aan m’n hele hebben en houwen twijfel.
Dit is dus mogelijk!
En daar in begeleid ik nu andere vrouwen die opgroeiden met een mentaal/fysiek afwezige ouder, die altijd voor iedereen klaar staan maar zich stiekem veel te vaak wiebelig voelen, om nu écht meer voor zichzelf te gaan zorgen, zodat ze zich knetter stevig in hun schoenen voelen staan!