Bang is eng, van bang zijn blijf je liever weg. Je adem versnelt, je hart gaat te keer, je lijf voel je niet meer, paniek gedachten door je hoofd. Maar weet je ook, waar je angst vandaan komt? Waar raakt het aan als je vandaag bang bent?
Hoor je jezelf al zeggen “ik weet heus wel dat ik niet écht bang hoef te zijn, dat het rationeel gezien echt nergens over gaat…!”
Dan gaat het over vroeger. Je bang zijn van nu, raakt aan het moment dat je als klein meisje zo bang was… (en check even welk moment nú in je opkomt, terwijl je dit leest – dáár gaat het over 💟)
Toen stond je er alleen voor.
Je vader, je moeder, of misschien wel allebei, hadden hun eigen problemen.
Jij viel ze niet lastig, dealde zelf wel met je angst.
Maar… deed je dat wel? Kon je dat wel als kind?
Of zette je er overheen?
Zette je je schrap?
Zette je je schouders eronder?
En nu… hoe doe je dat nu? Als je het spannend vindt, mag dat? Of zet je nog steeds zo hard je schouders eronder?