Over Lieke

Baf.

Daar lag ik op mijn 29e op de badkamervloer,

handdoek half over me heen en het wasrek stuk. Geen idee hoe lang ik er al lag, in elk geval lang genoeg om te rillen. What happened? Ik was omgevallen en opgebrand.

Drie jaar eerder stierf mijn vader in 2002. Ik was 26, leefde in Berlijn en kwam direct terug om de begrafenis te regelen met mijn halfbroers en mijn zusje. Na twee weken standje ‘keihard aan de slag’ van regelen, ruimen, gedoe en een afscheid, belde ik mijn werkgever om – al dan niet onbetaald – verlof te krijgen omdat ik het aardig druk had gehad en omdat nou ja, mijn vader dus dood was. Ik kreeg een helder antwoord: “dat kan niet, we zien je maandag”.

En dat was dat. Ik zat die maandag weer op kantoor in Berlijn & dacht onbewust: “zo hoort dit blijkbaar te gaan: ‘je vader gaat dood en twee weken later zit je op kantoor en gaat het leven weer door’ “.

Zes maanden later vloog ik (met mijn nu man) naar Nieuw Zeeland.
Na anderhalf jaar Nieuw Zeeland begon ik aan mijn career switch master in Nijmegen.
En na nog een jaar doorgaan en hard studeren viel ik dus om. Baf.

Gewoon doorgaan

Drie jaar lang keihard ‘gewoon doorgaan’ en nicht einmal stil staan bij het overlijden van mijn vader, bleek toch niet écht the way to do this. Dus landde ik op verschillende hulp stoelen. Rouwen om het verlies van mijn vader, dat moest nu gebeuren: got the message. Check.

Maar de échte vraag kwam eigenlijk pas daarná:

Waaróm was ik niet gaan rouwen?!
Waaróm was ik braaf weer naar Berlijn en aan het werk gegaan?!
Waaróm sprak ik een maand na de begrafenis al niet meer over mijn verlies, maar ging ik ‘gewoon’ door?!

Het anders gaan doen

Na de hulp stoelen sloeg ik zelf aan het leren, ontwikkelen en doorvoelen om dit te begrijpen & zelf in de toekomst anders te doen. Hiervoor moest ik voorbij het moment van omvallen op de badkamervloer en terugkijken naar waar het begonnen was: naar vroeger. Naar hoe het thuis was geweest. Naar hoe het was om op te groeien met een ouder met psychische problemen, een nare scheiding mee te maken en daarna jong een ouder te verliezen.

Is dat gelukt?
Ja!
Ging dat vanzelf?
Nee.

Boek jouw gratis check gesprek

Vertel me wanneer jij wiebelt en binnen 30 minuten heb je meteen twee tips die je tijdens het avondeten al kan inzetten!

Boek jouw gratis gesprek (niet beschikbaar)

Een bak met sh*t

En vreselijk leuk was het ook al niet. Ik moest langs een behoorlijke bak sh*t van vroeger. Oude wonden helen zeg maar, en niet zo’n beetje ook, zodat ik nú stevig in mijn sneakers sta, zélfs als ik wiebel, en zelfs als ik soms wel eens om dreig te donderen.

Sta ik dan echt altijd en elke dag knetter stevig in die sneakers? Zonder wiebelen? Zonder ooit te twijfelen? En zonder dat ik het soms ook even echt niet weet? Nee natuurlijk niet 😊! Ik ben boos, chagrijnig, moe, hormonaal, ongeduldig, onzeker, overprikkeld en weet ik wat nog meer. Maar ik heb mijn eigen sneakers nu zó stevig gemaakt, dat ik daar altijd naar terug kan. Waardoor ik zelfs als ik me wiebelig voel, ik niet meteen aan m’n hele hebben en houwen twijfel.

Dit is dus mogelijk! En daar in begeleid ik andere vrouwen. Het is de reden waarom ik me gedegen heb omgeschoold tot systemisch coach. Ik leer vrouwen die opgroeiden met een mentaal/fysiek afwezige ouder, die altijd voor iedereen klaar staan maar zich stiekem veel te vaak wiebelig voelen, om nu écht meer voor zichzelf te gaan zorgen, zodat ze zich knetter stevig in hun schoenen voelen staan!

Als systemisch coach…

Heb ik een hele bak aan levenservaring wat maakt dat ik niet zo gauw schrik van een heftig verhaal of twee.
Praat, en schrijf, ik soms (of vaak 😉 ) met extra nadruk, omdat ik dan dus iets wil benádrukken! Dat kan wat streng-ig klinken, maar zorgt er vooral voor, zoals een studie collega het omschreef: ‘dat ik iemand niet laat wegduiken’.
Ben ik ontzettend visueel ingesteld, waardoor ik letterlijk voor me zie wat nodig is om verder te komen. Zo houd ik de vaart er in en blijven we niet onderweg steken.
Ken ik de pijn van vroeger en weet hoe kwetsbaar dit is. Vaart en nadruk breng ik dan ook liefdevol en met een stevige ruggensteun.

Ik begeleid op basis van systemisch werken, familieopstellingen, transactionele analyse en NLP. Ook put ik uit methoden op het gebied van lichaamswerk en Vipassana meditatie. Als ervaringsdeskundige breng ik eigen voorbeelden in tijdens het begeleiden.

Hoe dat werkt?

Zelf stevig in je schoenen staan?

Mijn visie: het leven is één grote oefening.

Niemand weet ‘hoe het leven moet’. Ieder heeft z’n eigen tempo. Het leven is één grote oefening, elke dag! Deed je vandaag iets waar je niet blij van werd? Morgen weer een dag. Zo stelde ik ook mijn dochter gerust die zwemles super spannend vond ‘omdat ze nog niet kon zwemmen’, de schat. Dus dan zeg ik: “lieverd, het is zwemLES, en geen zwem-ik-kan-het-allemaal-al”.

Zo is het ook met leven. We zitten allemaal op levensLES en geen leven-ik-kan-het-allemaal-al. En de levensLES van het mogen oefenen, en dat stap voor stap gaan doen, daar draait het bij mij om. Bij élke stap sta je weer een stap steviger in je schoenen.

Als je me even kent, dan weet je…

… dat ik een beetje OCD-erig ben en afgrijselijk gestructureerd. Ik alfabetiseer nog nét niet het hele kruidenrek – zoals mijn vader deed – maar: ‘Ordnung muss sein’. Is ook verder niet erg, zei mijn psycholoog lang geleden, terwijl hij zijn pennen en potloden keurig allemaal precies op een recht rijtje legde… ik keek hem aan en we moesten allebei ontzettend lachen. ‘Eh ja, it takes one to know one, en er is dus prima mee te leven’, was zijn antwoord.
… dat ik mijn man Markus ontmoette in 2000 in Australië. Hij komt uit Duitsland en vandaar dat ik wel eens een Duitse uitdrukking er doorheen gooi, omdat die dan de zaak dan beter vat. Zo hou ik enorm van het woord ‘aufgeregt’ wat ‘excited’ betekent. Het Nederlandse ‘opgewonden’ slaat hier de plank gewoon mis.
… dat ik ouder ben dan je denkt 😉 Mijn hele leven schatten mensen me al minstens 10 jaar jonger. Zo moest ik, toen we in Nieuw Zeeland woonden, ook op mijn 27e nog regelmatig mijn ID showen als ik een flesje Sav. Blanc kocht.
… dat we een volkstuin hebben, waarin we de taken uitstékend verdeeld hebben: mijn man doet alles (wieden, maaien, boomhut bouwen, zaaien, oogsten, en wat nog meer) en ik lig in de hangmat (die hij installeerde) en zorg voor snacks en verfrissing voor ons en onze tweelingmeiden. Ik heb namelijk een gruwelijke hekel aan tuinieren en het is zijn ziel en zaligheid. Allebei blij!
… dat ik voor míjn ziel en zaligheid paard rijd. Hier ben ik in de zomer van 2020 weer mee begonnen. Als kind reed ik en nu rijdt mijn dochter. Dus na een half jaar in de kantine zitten en haar zien genieten dacht ik: verrek! Dat wil ik ook weer!
… dat ik echt helemaal níks kan met uitspraken zoals ‘meisjes fiets’, of ‘kleurboek voor jongens’. Serieus! Een fiets is een fiets, en een kleurboek een kleurboek, en wie er op wil rijden of in wil kleuren: go for it!

Ik ben Lieke en ik leer vrouwen die opgroeiden met een mentaal/fysiek afwezige ouder, die altijd voor iedereen klaar staan en keihard werken, maar zich ondertussen voortdurend schuldig voelen en hun eigen grenzen niet durven bewaken, om nu écht met hun verleden te dealen en van binnenuit te gaan leven, zodat ze zich knetter stevig in hun schoenen voelen staan! (voor zichzelf én voor hun kinderen!)

Boek jouw gratis
check gesprek